“Dit is waarom ik mijn doelen steeds bijstel en mijn grenzen op zoek: dat gevoel dat ik veel meer kan dan ik denk, de adrenaline die door je lijf stroomt wanneer je de eindstreep hebt gehaald en de overwinning die je op jezelf behaalt. Ik heb het gedaan en ben retetrots. Op naar de 21 kilometer!”
Ruim twee weken geleden was ik zo blij: ik had 15 kilometer hardgelopen en voelde me onoverwinnelijk. Hoe anders is dat nu… Iets meer dan een week geleden kreeg ik pijn aan de binnenkant van mijn linkerknie. En ok, de rechterknie zeurde ook wat. Ik schakelde meteen over op de negeermodus: het was vast een tijdelijk pijntje. Niets aan de hand. Maar tijdens de volgende hardlooptraining (vorige week dinsdag) voelden mijn knieën niet fijn. Ik probeerde zo rustig mogelijk te trainen en kreeg van de trainer het advies om een week niet te gaan hardlopen. Een hele week! Zeven hele dagen! Kreeg je me vroeger met geen stok van de bank, nu raakte ik lichtelijk in paniek van een week verplichte rust. Ik deed nog een poging om het te verkorten: “zondag kan ik misschien een klein rondje lopen?”, maar dat leverde me alleen maar een hele strenge blik op. Ok, ok, een week rust…
Stilzitten?
Maar stilzitten, dat kan ik niet. Bovendien had ik de volgende dag afgesproken met Esther te gaan trainen. Ik deed mee met een les RumpPumpPump, waarbij ik mijn knieën gelukkig kon ontzien en voornamelijk oefeningen deed voor mijn armen en romp. Donderdag, vrijdag en zaterdag kon ik door drukte sowieso niet trainen en was het niet zo lastig om de verplichte rust te nemen. Afgelopen zondag begon het toch weer te kriebelen en ben ik de sportschool ingedoken. Ik deed een half uurtje cardio op de crosstrainer en trainde daarna mijn rug, buik en armen.
Kan er nog meer bij?
Gisteren was de rustpauze officieel voorbij en ik verheugde me al op de komende hardlooptraining. Ik was benieuwd hoe mijn knieën zouden voelen en had zin om lekker te trainen. Bovendien voel ik de halve marathon al in mijn nek hijgen: nog maar iets meer dan een maand tot dé dag! Ik stapte gisterochtend redelijk uitgeslapen uit mijn bed en voelde meteen een rare pijn onder de hak van mijn linkervoet. Op mijn tenen liep ik door het huis, in de veronderstelling dat het een pijntje was dat door wat beweging snel weer zou verdwijnen. De negeermodusknop was meteen ingedrukt en ik maakte me nog niet al te druk. ’s Middags kon ik het echter niet meer negeren: telkens als ik druk op mijn hak zette, voelde ik pijn en die pijn leek niet van plan snel te verdwijnen. Met pijn in mijn hak én hart moest ik mijn hardlooptraining dus weer afzeggen.
Overbelast
Het ziet er naar uit dat ik mijn knieën en hak overbelast heb. Na de run van 15 kilometer heb ik mijn gewone trainingen meteen weer opgepakt. Ik had wel wat zware benen, maar verder voelde alles meer dan ok. Niets wees erop dat ik mezelf aan het overtrainen was. Helaas heb ik nu ervaren dat je dat niet goed kunt inschatten. Natuurlijk weet ik wel dat je het na een run ‘rustig aan’ moet doen en voor mijn gevoel heb ik dat tijdens de trainingen ook gedaan. Maar ook tijdens het ‘rustig aan hardlopen’ maak je je kilometers en blijkbaar vonden de pezen van mijn knieën dat ze al genoeg kilometers in korte tijd afgelegd hadden. Mijn hak dacht er nog een week over na, maar besloot zich toen maar aan te sluiten bij de ‘wij willen rust’-club. Het is zo frustrerend dat je pas weet dat je over je grenzen gaat als je ze al lang en breed gepasseerd bent.
Rust
Tijd voor een pas op de plaats dus. Ik vind dat ontzettend moeilijk: ik wil me graag aan het trainingsschema voor de halve marathon houden en het voelt niet fijn om zoveel trainingen te moeten missen. Dan doe ik het voor mijn gevoel niet goed en dat frustreert me enorm. Ik probeer deze rustperiode nu te zien als leermoment: ik moet erop vertrouwen dat het met mijn conditie inmiddels goed gesteld is en dat rust geen kwaad kan, maar juist zeer noodzakelijk is. Ik blijf voor mezelf herhalen dat ik mezelf niet voor langere tijd wil uitschakelen en probeer er daardoor de rem op te houden. Ik heb nog een dikke maand en dus voldoende tijd om me goed voor te bereiden op de 21 kilometer. Het komt heus wel goed…toch?
Foto: “Rust-flake-macro” by Théo from England – Flickr.com – image description page. Licensed under CC BY 2.0 via Wikimedia Commons.
--Natasja --> 
Wat naar mop! Maar rust is echt rust en dat is zo belangrijk om in te plannen! Hopelijk wil je lijf je alleen een lesje leren en ben je er snel weer bovenop! Knuffel!
LikeLike
Wat een mooie verhaallijn, een genoegen om te lezen. Dank!
LikeLike
Dat lichaam is altijd weer een mens’ redding lijkt het. Hoewel het pas lijkt te waarschuwen als je al over je grens bent en dan kost herstellen tijd. En volgens mij waarschuwt het ook eerder op een subtielere manier. Wat we ons al niet inbeelden. Wat een krachtig denken hebben we toch. Wat zou er gebeuren als je je afvraagt wat het ergste is dat kan gebeuren als je NIET de marathon kunt lopen. Meestal kom je dan uit bij … Wel, dat is een leuke oefening als je zo stil moet zitten. Als je daar het antwoord op hebt weet ik zeker dat je zo relaxed wordt in je hoofd dat je pezen zich lekker kunnen ontspannen en jij straks de marathon kunt lopen. Of niet … Wat is het ergste dat kan gebeuren …
Beterschap en groet, Liesbeth
LikeLike
Dank, Liesbeth, voor je mooie reactie. Natuurlijk gebeurt er niets wanneer ik de halve marathon niet kan lopen. Maar ik stel graag doelen en geef vooral niet graag te vroeg op. Maar het komt altijd goed!
LikeLike
– er zijn van die lijfdingen, (pijn) die mag je niet negeren. (les 1)
– we associëren rust met niks doen. dat is niet waar. (les 2)
– elk lijf moet opladen. we zijn geen supermensen. (les 3) en we zijn net als telefoons; rust en slapen is opladen. elk lijf put uit zonder. een telefoon stopt ermee.
– we stellen ons soms doelen om ons te bewijzen. soms zijn we goed zoals we zijn. (les 4)
natuurlijk heb ik hier ook con-ti-nu problemen mee. 😉
LikeLike