Pas op de plaats

‘Misschien was het lopen van een halve marathon überhaupt nog wat te hoog gegrepen voor je. Het was misschien toch wat te snel.’ Terwijl ik langs de atletiekbaan stond te balen, omdat de blessure aan mijn hak ervoor zorgde dat ik de training na een half uurtje raar huppelen al moest verlaten, zorgde mijn hardlooptrainster er met deze opmerking voor dat ik van chagrijnig naar ronduit nijdig ging. Hoezo was de halve marathon voor mij te hoog gegrepen?! Ik probeerde tot tien te tellen, perste er iets van een beleefde glimlach uit en hinkte naar de kantine.

Het ging zo goed. Eind januari liep ik mijn eerste 15 kilometer-wedstrijd en het was geweldig. Ik voelde me onoverwinnelijk, het lopen ging prima en ik keek vol goede moed uit naar de halve marathon. Als het gesprek op de vereniging over hardloopblessures ging, meldde ik trots dat ik daar nog helemaal geen last van had gehad. Dat mij dat ook verbaasde, gezien mijn voorgeschiedenis met zwakke enkels en dito knieën in mijn jeugd en puberteit. Het kwam vast doordat ik me zo netjes aan het hardloopschema hield: ik bouwde de afstanden langzaam uit en nam voldoende rust.

Ik neem het terug…
Nog geen dikke week later moest ik alles wat ik ooit uitgekraamd had over hardloopblessures terugnemen: mijn knieën protesteerden en een week later sloot mijn hak zich bij hen aan. Ze gingen collectief in staking en ik moest verplicht rust houden. Het halfbakken huppelrondje op de atletiekbaan, bedoeld als poging om te testen of het lopen toch niet stiekem ging, zorgde voor strenge blikken van mijn trainers en een goed bedoeld: ‘ga naar huis, rust nemen tot de pijn over is.’ Met veel tegenzin begaf ik me naar de kantine, waar ik met tranen in mijn ogen mezelf moed probeerde in te praten. Van de opmerking van mijn trainer was ik heel boos geworden, boos én teleurgesteld. Ik had me aan het schema gehouden, ik kon al vijftien kilometer lopen, waarom zou ik geen halve marathon kunnen lopen? Als ik dat wil, dan doe ik dat. Ik zou nu gewoon even rust nemen, de pijntjes zouden weg gaan en daarna zou ik alsnog met mijn armen in de lucht over de finish lopen, 21 kilometers verder. Ik zou ze wel eens laten zien wat ik kon.

Hebben ze toch gelijk?
Tja…ik geef niet snel op en ben ook nog eens heel eigenwijs. Twee eigenschappen die in mijn voordeel kunnen werken, maar die ook enorme valkuilen kunnen zijn. De pijn in mijn knieën nam door de rust al snel af, maar mijn hak bleef zeer doen als ik er op liep. Terwijl de derde week zonder hardlooptrainingen al bijna voorbij was en 8 maart, dé datum, steeds dichterbij kwam, begon bij mij heel langzaam het besef te ontstaan dat ‘ze’ misschien gelijk hadden. Dat het wellicht niet zou lukken om nu al een halve marathon te lopen. Dat ik alleen 21 kilometer wil hardlopen als ik daarvoor goed getraind ben en dat ik me zeker niet stuk wil lopen op deze ene wedstrijd. Ik begon te wennen aan het idee dat ik dit grote doel, dat ik super graag wilde bereiken, best los mocht laten.

Van uitstel komt géén afstel
En dat is wat ik dit weekend gedaan heb. Ik heb besloten dat ik de halve marathon niet ga lopen tijdens de CPC. Ik heb te veel trainingen gemist, te weinig kilometers in mijn benen. De kans dat ik mijn blessures flink vererger als ik hem wel loop is groot. En dat zou kunnen betekenen dat ik het hardlopen voor een behoorlijke tijd kan vergeten. Dat is het niet waard, zeker niet. Dus ik ben verstandig, zet mijn trots opzij en wissel mijn halvemarathoninschrijving om voor de 10K.

Het was geen gemakkelijke beslissing en ik baal er nog steeds vreselijk van, maar ik moet toegeven dat mijn trainster heel misschien wel gelijk had. Ik wilde wel heel snel van 5K, naar 10K naar die halve marathon. Binnen een jaar. En dat vond ik ook nog de normaalste zaak van de wereld. Mijn lijf vond dat echter niet en ging genadeloos op de rem. En ik zal luisteren. Ik ga rustig verder trainen en geef mezelf voldoende tijd om het aantal kilometers langzaam uit te breiden. Zodat ik blessurevrij en vol vertrouwen klaar ben voor mijn eerste halve marathon, wanneer dan ook.

Foto: Heyerlein op Pixabay.