Iedereen doet maar wat.
Leidt een leven vol zelfbedachte regels.
Op weg naar wat we denken dat hoort.
Ik bedenk wat ik verwacht. Van mezelf en van jou.
Als ik voldoe, dan is het goed. Toch? Toch?!
Zie je mij wel? Zie je hoe hard ik werk? Kijk naar mij!
Nee, jij bent druk. Met het vormen van je eigen perspectief.
Doet wat jij denkt dat moet.
Om gezien te worden.
Er is een plek, diep in mij, waar moeten niet bestaat.
Daar wonen mijn emoties. Allemaal door elkaar, in een grote kluwen.
Veilig weggestopt achter de dikke muren van het dagelijks leven.
Soms breekt er een stukje muur af, weggesleten door het constant knagende gevoel.
Een paar lange minuten kijk ik mezelf ineens in de ogen.
Doodeng, zonder de bescherming van mijn verwachtingen.
Liever kijk ik snel weg, richt mijn ogen weer op het ingeslagen pad.
Omdat ik denk dat het verschil maakt wat ik doe.
Ik zou mijn ogen open moeten houden.
Want wat daar wacht om door mij gezien te worden, is al goed.
Daar ben ik al.
*foto: ‘Wet scene – study no. VI’ van Lennart Lahuis bij Galerie Dürst Britt & Mayhew. Hier nog zonder door water ingevulde letters.
--Natasja --> 